Opowiadanie!

Wi Wi Witajcie!

Chcecie wiedzieć dlaczego się tak trzęsę? Tak? To już Wam mówię!

Było to tak:

Obudziłam się rano, ponieważ usłyszałam niepokojące spadanie kropelek w laboratorium na skały. Nigdy nie doznałam takiej ciszy. Wyjrzałam przez okienko z chatki. Nie było żadnej pandy tylko deszcz i plucha. Ubrałam kalosze i wyszłam z domku. Szłam przez plażę, dżunglę i oborę. Zobaczyłam jednego pokopetsa, była to Stella. Podeszłam bliżej a zwierzątko skuliło się jak tylko mogło i zaczęło się cofać. Postanowiłam zostawić wystraszonego pokopetsa, jeszcze umarł by ze strachu. Przyszła mi myśl, aby zajrzeć do Kamarii, żeby przepowiedziała mi przeszłość z magicznej kuli. Otworzyłam ogromnie, ciężkie drzwi, a tam ciemno i ani żywego ducha. Wystraszyłam si troszkę, ponieważ ta opowieść zaczęła być naprawdę straszna i kto wie co może się jeszcze stać. Pozwoliłam sobie zapalić lampkę. Podeszłam do zakurzonych książek i chwiejących się firanek. Na jednej z książek pisało: "Bitterlandia" zaciekawiona zajrzałam do środka księgi. Przetarłam łapką okładkę i zanurzyłam się w lekturze. Przeczytałam, że niejaki Evron stoi na czele złego miasta: Bitterlandia. Graniczy ona ze światem miłych i dobrych pand. Wyszłam z wieży i weszłam do pokoju Paula. Stał i wołał: Naleśniki, dajcie naleśniki, tak jakby nic się nie stało. Niezapomniane przeżycia z tego dnia zaczęły mi się układać w jedną całość. Otóż Evron porwał Pandy do Bitterlandi. Po tych myślach usłyszałam grzmoty, pobiegłam szybko w to miejsce. Na wzgórzu stał ogromny zamek a nad nim ciemna chmura z deszczem i piorunami. Przez teleskop zauważyłam niewolnice i niewolników- Pandy. Krzyknęłam na głos: Evron wypuść ich, wypuść ich. Usłyszeli to wszyscy, do których miało to dotrzeć. W tym Evron. Przyleciał na chmurze tuż przed moje nogi, stanął i powiedział: jak śmiesz mi rozkazywać. Powtórzyłam tym razem ciszej wypuść ich. Chyba ujrzał w moich oczkach coś co go pokonało zaklaskał w ręce i wszystkie pandy wróciły na naszą wyspę. Nikt nie wiedział co się stało, tak jakby wakasowano im pamięć.

To wszystko, by pocieszanka!